Depresja

Depresja to zespół zaburzeń nastroju (zaburzenie afektywne) i aktywności trwające przez długi czas, którego niezwykle obciążający charakter prowadzi do upośledzenia funkcjonowania chorego w codziennym życiu. W przeciwieństwie do krótkotrwałych epizodów przygnębienia, depresja trwająca wiele miesięcy może powoli wyniszczać organizm odczuwaniem smutku i brakiem najmniejszych chęci do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Ze względu na charakter tej choroby, chorzy wymagają indywidualnego podejścia.

Depresja a liczby

Depresja w klasyfikacji WHO zajmuje czwarte miejsce wśród najistotniejszych problemów zdrowotnych na świecie, m.in. jest jedną z przyczyn samobójstw. Według danych WHO depresja dotyka ponad 300 mln osób, niezależnie od wieku, płci, wykształcenia czy pozycji społecznej.

Objawy depresji

Objawy psychologiczne depresji :

• obniżony nastrój
• utrata zainteresowań i zdolności cieszenia się
• zmniejszona energia
• osłabienie koncentracji i uwagi
• niska samoocena i mała wiara w siebie
• poczucie winy i małej wartości
• pesymistyczne widzenie przyszłości
• myśli i czyny samobójcze

Objawy somatyczne depresji :

• bóle głowy, karku, brzucha
• nieprawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego
• zmniejszony apetyt
• zaburzenia snu (bezsenność lub nadmierna senność)
• zaburzenia seksualne
• zaburzenia cyklu miesiączkowego.

Przyczyny depresji

Specjaliści wyróżniają dwie główne grupy czynników przyczyniających się do rozwoju depresji:

• endogenne – depresja jest uwarunkowana genetycznie, trudno określić dokładną przyczynę rozwoju choroby, podejrzewa się, że ma podłoże wielogenowe; w związku z tym w niektórych przypadkach skłonność do depresji może być dziedziczna; zwykle jest to najcięższa postać depresji o dużym stopniu nasilenia.
• egzogenne – zwane zewnętrznymi; depresja stanowi zazwyczaj następstwo intensywnego oddziaływania stresujących sytuacji, niekorzystnych wydarzeń o tle psychospołecznym lub choroby somatycznej.

Leczenie

Depresja jest chorobą wymagającą złożonego leczenia. W dużej mierze wykorzystuje się farmakoterapię. Środki przeciwdepresyjne przeciwdziałają obniżonemu samopoczuciu, oraz starają się ograniczyć stan długotrwałego napięcia nerwowego. Wskazuje się, że leczenie farmakologiczne przynosi poprawę w około 60% przypadków. Warto jednak pamiętać, że leki zaliczane do grona antydepresantów mają obciążające działanie na organizm i sferę psychiczną. Lekarz powinien precyzyjnie dobrać dawkę do aktualnego stanu pacjenta oraz wziąć pod uwagę jego wrażliwość emocjonalną, która może zostać wystawiona na próbę podczas zmian nastroju wynikających z wprowadzenia leku.

Depresja podobnie jak każda inna choroba wymaga szybkiej interwencji i wczesnego rozpoznania, dlatego pojawienie się nawet najmniejszych objawów lub sygnałów wskazujących na problemy z emocjami i nastrojem należy potraktować poważnie i należy udać się do specjalisty.

W czasie depresji istotną rolę odgrywa drugi człowiek, zaufana osoba oraz zwyczajne poczucie obecności kogoś obok, kto będzie zdolny nie tylko wysłuchać chorego, ale i zaopiekować się w nim w bardziej skrajnych przypadkach (np. dużych spowolnień psychoruchowych i izolacji społecznej). Rozmowa i obserwacja pozwalają wysnuć wiele teorii, ale najlepiej rozwiać własne wątpliwości i zdecydować się na konsultację u psychoterapeuty, który bezpośrednio konfrontuje się z występującymi objawami.

Bibliografia
https://www.cambridge.org/core/journals/the-british-journal-of-psychiatry/article/detection-of-postnatal-depression/E18BC62858DBF2640C33DCC8B572F02A
https://jamanetwork.com/journals/jamapsychiatry/article-abstract/487993